Monday, September 10, 2012

Life...

Hayat ne kadar da tatlı. Bazen şanslı oldugumu düşünmeme rağmen bazen de şanssızlığıma inanıyorum. Onlar küçük, mutlu, doğal hayatlarında kendileri kendilerine yaşarken . Düğünlerde oynayıp, yemekler de hep beraber olurken. Herkes birbirini tanirken kendimi şanssız hissediyorum. Artık geç veya imkansız ama keske bük te yaşayabilseydim

Onların mutluluğuna her an ortak olabilmeyi çok isterdim. Yorgun hayatımdan, yogun kafamdan Burda koy evinde yaşayarak kurtulmayı çok isterdim. Ama biliyorum nankörüm bir gün gelir nerde eski hayatım derim. 

Ama anneme bir koy evi aldırmaya karanlıyim! Biz burayı seviyoruz. Dün ki koy düğünü ve yemeği yine bunu kanıtladı :) iyi ki varsın bük bizi hayata bağlıyorsun hala birşeylerin doğru gittiğini kanıtlıyorsun.