Yeryüzünde herkesin çizilmiş bir yolu vardır. Senin tek yapman gereken sana sunulan simgeleri takip etmek ve yolunda ilerlemektir. Yolun tek huzurundur.
Yıllar önce bir gün hikaye bu satırlarla başlamıştı..
İnsan Dünya'ya geldiğinde, yeryüzünde bulunan yolunun başına bırakılmıştı. Birisi eğilip kulağına yolun gittiği yönü göstermişti ve demişti ki, ''burdan böyle devam et simgeler ışıklar seni güvende tutucak''. İnsan o gün güvende hissetti. Bir adım, iki adım, yüz adım, adım adım ilerledi. Yol gayet güzeldi; huzurlu, rüzgarsız, açık, yeşil, hafif de bir müzik çalınıyordu kulağına.
Adımlar ilerledikçe hayal kurmayı keşfetti. Hiç sahip olmadığı ama sahip olabileceği şeyleri düşündü, bunlara kollarını açıp haykırarak ''hayal'' dedi. Hayal etmek minik gönlünün hoşuna gitmişti. Tam o an da yolun dışında, biraz uzakta bir kaç parıltı gördü. ''İşte'' dedi ''buldum'', ''yeni yolumu buldum''. Yolun esas sahibi insanoğlunun gitmesine izin verdi. İnsan yoldan çıktı, patikaya daldı. Yüzünde büyük bir gülümseme, büyük bir merak, büyük bir telaş, hayallerini arıyordu. Patikasında yoluna bir çiçek çıktı. ''İşte'' dedi ''simgemi buldum doğru güzergahtayım''. Devam etti, her gördüğü yıldıza, kuşa, rüzgara simge adını verdi ama sonra bir gün karanlık içinde kaldı. Simgeleri yok olmuştu. Ağlamaya, bağırmaya, dizlerini çekip kendine sarılmaya başladı. Korkuyordu!
İşte o an, patikanın uzağında bir ışık belirdi. Karanlık içinde o kadar kuvvetli parlıyordu ki. Var gücüyle koşmaya başladı insan. Arkasına önüne bakmadan ışığa koşuyordu, bilmiyordu yoluna koşuyordu..
Işığın olduğu düzlüğe gelince fark etti, fark ettiği etraf değil, yol değil, huzuruydu insanın, güveniydi.
Yolun yürüyemediği kısımlarında neler olduğunu asla bilemedi. Yol, yolu geri gitmesine asla izin vermedi.
İnsan patikadan da çok şey öğrenmişti ve yol ona darılmamıştı, ama asla neler kaçırdığını da anlatmamıştı.
İnsan o an anlamıştı yolun önemini.
Yol insanın eviydi, yol insanın keyfiydi, yol insanın korunaklı yüreğiydi.
