Uyandım erkenden ki hep erkenden uyanırım. Fırladım yataktan biraz süt içtim ve birşeyler pişirmek istedim. Attım yeni karışımı fırına mis koktu. Biraz yeni ganaj ve biraz da daha geçen hafta deliler gibi uğraşarak yaptığım o crepes dentellesler. Hazırdım, mutluydum. Birileri yesin bende suratlarına bakıyım diye bekliyordum. İnsanlar geldi. Fotoğrafları çekildi. Mutluydum. Yüzlerde şirin gülümsemeler oldu. Buse dendi nasıl dendi hey dendi ho dendi. Başladım anlatmaya işte dedim karışım dedim şunu dedim ganaj dedim bunu koy dedim ama dedim o dedim crepes dedim dentelles dedim olmazsa olmaz, nasıl çıtır nasıl özenli nasıl zor ama nasıl mecbur dedim. Baktım pırıldayan gözler dolmuş soru işaretleriyle anladım anlatamadım dedim. Yok dediler crepes dediler dentelles dediler biz dediler bilemedik dediler. Ah dedim of dedim. Lucas'nın bana bıkmadan Fransızca anlatışını duyar gibi oldum. Hislendim. Oysa herkes bilirdi ya hani orda crepes dentelles'i, sanki burda tek bilen bendim. Gömdüm başımı kuma ben ve les crepes ve les dentelles dedim. Üzerine ne isterseniz koyun boşverin siz crepes' i de dentelles'i de dedim. Yürüdüm gittim.
