Yağmur vardı yine çokça yağmur. Sabaha karşıydı hava aydınlanmamıştı henüz. Güzel ama eski bir otelde kalıyordum tam merkezde ki meydana bakıyordu odam ve Fransız balkonuna sahiptim bir ritüel olarak. Ufacık bir alanda 2 gün eve dönmeyi beklemiştim. Şimdi nedense anımsamak istedim ya da yağmur anımsatmak istedi. Yalnızdım, karanlıktı. Zorla indirmiştim valizleri aşağıya. Sırtımda çantam geriye çekmekte ısrarcı davranmaya devam ediyordu. Anahtarımı verdim. Otobüs yakındı. Karanlık, yağmurlu. Minik kamyonet tarzında ki arabaların çokluğu dikkatimi çekti o an. Sonra o arabalardan tepsi tepsi inan kahvaltılıklar, çok sevdiğim croissantlar. Unutmam. Etrafımda döndüm yanımdan geçen tepsiye öyle baktım öyle kokladım ki bana sunmak borç olmuştu onlara. Kaptım. O an Bordeaux yu son görüşümdü.